чаруючий 2 значення

-1-
дієприкметник
(від: чарува́ти)

Словник відмінків

відмінок однина множина
чол. р. жін. р. сер. р.
називний чару́ючий чару́юча чару́юче чару́ючі
родовий чару́ючого чару́ючої чару́ючого чару́ючих
давальний чару́ючому чару́ючій чару́ючому чару́ючим
знахідний чару́ючий, чару́ючого чару́ючу чару́юче чару́ючі, чару́ючих
орудний чару́ючим чару́ючою чару́ючим чару́ючими
місцевий на/у чару́ючому, чару́ючім на/у чару́ючій на/у чару́ючому, чару́ючім на/у чару́ючих
-2-
прикметник
(чарівний)

Словник відмінків

відмінок однина множина
чол. р. жін. р. сер. р.
називний чару́ючий чару́юча чару́юче чару́ючі
родовий чару́ючого чару́ючої чару́ючого чару́ючих
давальний чару́ючому чару́ючій чару́ючому чару́ючим
знахідний чару́ючий, чару́ючого чару́ючу чару́юче чару́ючі, чару́ючих
орудний чару́ючим чару́ючою чару́ючим чару́ючими
місцевий на/у чару́ючому, чару́ючім на/у чару́ючій на/у чару́ючому, чару́ючім на/у чару́ючих

Словник відмінків

відмінок однина множина
чол. р. жін. р. сер. р.
називний чару́ючий чару́юча чару́юче чару́ючі
родовий чару́ючого чару́ючої чару́ючого чару́ючих
давальний чару́ючому чару́ючій чару́ючому чару́ючим
знахідний чару́ючий, чару́ючого чару́ючу чару́юче чару́ючі, чару́ючих
орудний чару́ючим чару́ючою чару́ючим чару́ючими
місцевий на/у чару́ючому, чару́ючім на/у чару́ючій на/у чару́ючому, чару́ючім на/у чару́ючих